Bart ilunetan ikusi nuena, egun argiz berrikustea erabaki dut. Hitz egiteko modu bat da, noski, esaerak dioen bezala “abenduko eguna, argitu orduko iluna” bete delako.
Arratsaldeko ordubietan egin du eguzkiak laino artetik irteteko saiakera —lehena eta bakarra—. Orduan izan da ibaiadar ertzeko paseoa amaitutzat eman eta bazkaltzeko garaia zela erabaki dudanean.
Ez dut larregi luzatu eta, Napoliko zaleak areagotzen ari zirela ikusita, onena lehenbailehen hiritik irtetea zela pentsatu dut. Hotelean nituen trasteak jaso eta New Brightonera etorri naiz.
Oso inguru lasaia dirudi, udako turismoari zuzendutakoa. Ostiralean ere hona etorriko naiz eta Wirraleko penintsularen perimetroa oinez egingo dut, Seacombe-tik West Kirby-ra. Espero dut ostirala egun eguzkitsua izatea eta hondartza zabaleko harean ibili ahal izatea.
Pizza bat afaldu dut eta dagoeneko prest nago lotara joateko.
Ez, ez nintzen garaiz iritsi. Hegazkina ordurako irten izan balitz, bai. Baina trenak alde egin zidan eta aireportuko tren geltokiko aulki hotzetan eseri naiz, zer egin ez nekiela.
Eskale batek ticketen makinaren atzean lotan zegoen beste bati desodorantea kentzen ikusi dut, eta poliziak errieta egiten. Entretenimendua bermatuta zegoen, baina hotz handiegia egiten zuenez, aireportura sartu naiz.
Mostradore guztiak itxita zeuden, eta hogei bat pertsona erdi lotan, esku batekin maletari heltzen ziotela. Nekatu egin naiz lurrean eserita egoteaz eta hegaldien iritsiera gunean eman ditut azkenengo lau orduak. Hor ere hotz.
Azkenean, billete berri bat erosita, 5:51ko trena hartu dut eta arazorik gabe iritsi naiz Liverpoolera, goizeko zazpiak pasata.
Hotelean hasierako arazoa konponduta (emakume baten gelako giltza eman didate), dutxatu eta oheratu naiz.
Apur bat lo egin eta gero (ez asko, gela igogailuen parean dagoelako), EATera joan naiz, hogeita lau ordu baino gehiago baineramatzan otordu berorik gabe, eta jakin banekien hemen bokata beroak zituztela.
Dendaren bat ikusi dut gero, ura eta galletak erosi, behar nituen kamisetak, eta hotelera itzuli naiz deskantsatzera.
Handik gutxira Shaun etorri da eta ibaiertzera eraman nau. Ez dut piperrik ere ikusi, laurak baino lehenago iluntzen duelako, baina tira. Bihar itzuli beharko naiz.
Lasagna bat afaltzen ari naiz orain eta berehala oheratuko naiz gaur. Hiri honetan hamabi ordu inguru baino ez daramatzadan arren, urteak bailira sentitzen dut.
Batzuetan denbora luzez pentsatzen ditugu gauzak, den-dena aztertzen dugu, eta aukera guztiak baloratu ondoren erabaki bat hartzen dugu. Normalean horrela egiten dut nik ere. Normalean.
Baina beste batzuetan erabakiak bat-batekoak dira eta Manchesterreko aireportuan zaude, aurpegiko argazkia duen pasaporteko orrialdea ezkerreko eskuarekin mantentzen eskumakoarekin telefonoan zerbait idazten ari zaren bitartean.
Hegaldia hegaldi gehienak bezalakoa izan da: ezkerraldean emakume oso lodi bat, eskumaldean ordenagailuan pelikula bat ikusten ari zen gizon handi bat, eta atzekaldean kakari eutsi ezin izan duen neskatila bat, negarrez hasi dena lehenengo ordua pasatakoan.
Hegazkineko ateak ireki bezain bizkor hartu dut nire poltsa eta ziztu bizian abiatu naiz pasaporteen kontrolera. Pasatakoan korrika egin beharko dut Skylink izeneko pasarelan behera, terminal honetatik aireportuko tren geltokira iristeko.
Hegaldia iragarritako denboran gauzatuko balitz, 34 minutu baino ez nituzke izango trenak alde egin arte. Ez dut aireportua ezagutzen eta ez dakit zenbat denbora beharko dudan. Dakidana da 1A plataforman dagoen trenera igoko naizela.
Dena ondo badoa, ordu t’erdiren ondoren Liverpooleko Lime geltokian egongo naiz, 30 milia edo 50 bat kilometro urrutiago. Arazoren bat baldin badago, ordea, ez. Trenera garaiz iristen ez banaiz, zazpi ordu eman beharko ditut lur edo banku hotzen batean eserita. Eta tren okerra hartzen badut Cardiff-en ager naiteke.
Denbora gehiago izan dugu gosaltzeko gaurkoan, eta Benasquera zihoazenei agur egin ondoren, piper berde frijituen patearen bila hasi gara herriko denda txikietan. Supermerkatuan aurkitu dugu. Autobusa hartu dugu orduan atzo bezala Ordesako lautadara joateko, baina gero bertatik Torlara oinez jaisti gara.
Bidea itzalpean doa gehienetan, eta diotenez hiru urjauzi ikusten dira. Bidearen erdia egin baino lehen gelditu eta jan dugu bokata. Ez da oso handia izan ez genuelako nahi gosea erabat joan zedin: Torlan badago izugarri gustatzen zaidan jatetxe bat, eta gaur erreserba egina geneukan bertan afaltzeko.
Gaurko bidea da ziur asko bidaia honetan egin ditugunen artean gehien gustatu zaidana. Zuhaitzpean joan gara, lurra –eta ez harria– zapaltzen, aldazbehera, eta ez da oso luzea izan. Arratsaldean gelan egon gara, deskantsatzen eta afaltzeko orduaren zain.
Urdaiazpiko txiribilak
Horrela eman diegu amaiera aurtengo oporrei. Bihar bide luzea dugu Gasteizera iristeko eta Benasquekoen berrien zain egongo gara ea Posets-era ailegatu diren.
Gosaria gauean utzi ziguten prest, eta tostadaren bat niri gustatu baino bizkorrago jan eta gero, hor joan gara maldan behera autobus geltokiraino. Tiketa erosi, makilak beheko partean utzi, eta autobusean eseri gara. Parkeko historia azaltzen duen dvda jarri du gidariak, baina nik nahikoa izan zut errepideari adi joaten ez zorabiatzeko.
Espero bezala Ordesako aparkalekuan ez du bero askorik egin, eta ez gara damutu windstopper edo jartseren bat eramateaz, jakin bagenekien arren laister asko motxilan sartu beharko genuela.
Cola de caballo
Bidea laua izan da hasieran eta ziztu bizian joan gara. Bidean geldialdiren bat egin dugu argazkiren bat egiteko, baina hala ere iragarritako ordua baino lehen iritsi gara Cola de Caballo urjauzi ospetsura. Harnasa hartu eta bigarren zatiari ekin diogu, lehenengoa baino askoz harritsu eta malkartsuagoa.
Aldapak aldapa, generaman mediari eutsi diogu. Beroaldia aitzaki, garagardo edo freskagarri batzuk erosi ditugu aterpetxean, eta bazkaldu ere bertan egin dugu (bazkaldu, edo zer edo zer jan). Marmota lodiren bat ere ikusi dugu picnic mahaietan eserita geundela.
Ardiak eta ahuntzak
Gustora egon arren, oraindik itzulera falta zitzaigun, eta tenperatura beroak iragarrita zeudenez, gehiegi ez luzatzea erabaki dugu, beherako bidea berehala hartuz. Poliki-poliki egin dugu beheruntz, eta behin kateetara iritsita, taldea banatu eta batzuk etorri garen bidetik bueltatu gara, beste batzuk Senda de los Cazadores-etik zihoazen bitartean.
Luze samarra iruditu zait, agian beroagatik, agian ordu horretan igotzen zen jendetzagatik. Hala ere arazorik gabe iritsi gara Ordesako aparkalekuko tabernara eta bertan eseri gara edari hotz batekin, ehiztarien bidetik jaistea ausartu direnei itxaroten.
Torlan berriro, igeritokira joan gara tarte batez, eta dutxatu ondoren eguneko momenturik onena iritsi da: afaria. Aurtengo beste irteeretan baino hobeto sentitu garen arren (ez du Herrialde Katalanetan beste bero egin) gaurko 25 kilometroak nekagarriak izan dira eta ohera joan gara ahndik gutxira.
