Kategoria: bidaiak

Inauteriak Venezian

Viktor eta biok Muranora joan gara 10etako vaporettoan. Baina, dakizuenez, Muranon beira baino ez dago, eta, oso koloretsu eta erakargarria izan arren, erosteko asmorik ez genuenez, Buranora joan gara. 45 minutu irauten du bidaiak.

Kale garrantzitsuenak ikusi ondoren –2 baino ez ditu– jatetxe batera joan gara. Kanpoan bazkaldu dugu, eguzkitan baina hotz. Irla hauetako toki batzuetan oraindik elur multzo txikiak ikusten dira, biztanleek elur-panpinak egin balituzte bezala eta hauek joan nahi ez dutela dirudi.

Nik lasagna bat eskatu dut, eta CocaCola ertaina; berak itsaski pizza eta edari laranja bat. Nirea haragi lasagna zela suposatuko dugu, erdi hotza ekarri didatenerako, eta CocaCola izan beharrean Pepsi zen. Hori edo CocaCola xaboiz betetako edalontzi batean. Viktorrek eskatutakoa “fake seafood pizza” izan da.

Bazkaldu ondoren San Marcora itzuli gara. Atzo baino jantzi gehiago zeuden. Gehienak San Giorgio atzen zutela kokatuta zeuden, nahi zuenak argazkia ateratzeko prest. Esan beharra dago mozorratutako gehienak ez direla ez veneziarrak ezta italiarrak ere; gehienak britainiarrak eta alemanak dira.

Denetariko mozorroak zeuden; Maria Antonieta, banana erraldoiak, Guy Fawkes, Avatarreko izaki arraroren bat… denek argazkilari profesional ugarien objektibo erraldoien arreta erakarri nahi zuten, baina gehienek mugikorrarekin argazkiak egiten dituzten horien memoria txartel merkeek baino ez dituzte gogoratuko. Bi argazkilari mota hauek, hala ere, ezaugarri komun bat dute: edonoren aurrean jarriko dira euren argazkia egiteko.

San Marco plazan antzoki bat eraiki dute, palko eta guzti. Eskenatokian Keniako dantzariak, magoak, abeslariak… eta hauen atzean pantaila erraldoi bat, denbora oro iragarkiak ematen, Reebok, Kuba edo Veneziako larrialdi zerbitzuenak besteak beste. Musikak ere ez zuen laguntzen; bozgoragailuetatik entzun den italiar abesti bakarra O sole mio-ren bertsio kutre bat izan da. Inauteriak zuen glamour apurra kendu diote.

Turistek maskarak zeramatzaten, eta gero maletan sartuko ez zitzaiela aurrez aldetik pentsatu duten horiek aurpegia margotuta zeramaten.

Arratsaldean txokolate beroa eta capuccino bat hartu dugu berotan sartzeko, eta gero San Marcotik tren geltokira joan gara vaporettoan —gure gela tren geltokitik gertu dago–. Baina atzean eseri gara, jada ilunduta zegoen (argazkirik ez orduan) eta hotza itzela zen. Bidaiak ordubete iraun du.

Gauean berandu irten gara gelatik eta Kanal Handitik behera joan gara momentu batean autobuseko gidariak bidaiari guztiak bota gaituenean. Badirudi zerbitzua bukatu dela, bidaiaren amaierara iritsi baino lehen. Oinez joan gara Veneziako plazarik ezagunenera, eta jatetxe bat bilatzen ahalegindu gara; bi baldintza bete behar zituen: bata tiramisu edukitzea, eta bestea txokolatezko tarta / sacher / selva negra izatea. Azkenean aurkitu dugu.

Imagina dezazuen tokia, San Marco atzekaldean dago, erdi-erdian, eta menuak pizza, CocaCola eta zerbitzua barne zekarren 11€ren truk. Ez dugu tartarik eskatu. Kanpoan berriro, erabat ilun zegoen oraindik gabonetako argiak kendu ez badituzte ere, euririk egin ez arren lurra blai eginda dago hezetasunaren erruz labaintzeraino eta jende gehiena desagertu da, baita arratsaldean ikusitako polizia patruila erraldoiak ere.

Bihar goizean –gaur zuk irakurtzen duzunerako, ene irakurle maiteak–Milanera joango naiz Gezi Zurian. Garestiagoa izango da, baina ez naiz Veronan jaitsi behar izango eta azkarragoa da. Milanen gauza bakarra egin nahi dut: denda bat bisitatu nire gustoko txamarrarik al duten ikusteko, eta orain daukadana baztertu hala izango balitz. Baina merkealdiak dira edo izan dira eta ziur neurri bakarra izango dutela salgai: XXXL. Agian Duomora sartuko naiz eta ez askoz gehiago, goiz oheraru behar naizelako. Aireportuan 5:30 aldean egon behar naiz.

Ez dut uste bihar internetera konektatzeko aukerarik izango dudanik.

2012/02/18
Venezia

Espero bezala, Veneziako logela kaskarra da oso. Viktor izeneko morroi batekin konpartitu behar dut, eta hau ez dago batere konforme “hotelaren” funtzionamenduarekin: gela uzten den bakoitzean giltza utzi behar da; berandu bezala goizeko ordubatetan itzuli behar da; ez dago hozkailurik bere esne botila gordetzeko, eta beraz zerealak eta esnea erosteaz damu da.

Kalean jende andana dago, beti bezala. Noizbehinka mozorratutako jendea ikusten da, batez ere San Marco plazan. Baina kutreak ere badaude: Edurne Zuri, Batman…

Bazkaria pizza zati bat izan da, eta afaria beste pizza bat, erraldoia. Tokiak nahiko arrakasta zuen prezioei ezker, baina zerbitzua ere kobratzen zuten, amaieran ikusi dudanez.

Bihar Murano eta Buranora joango naiz goizean, eta arratsaldean San Marcora joango naiz berriro. Inork hemengo zerbait nahi baldin badu, esan dezala eta ahal dudana egingo dut.

2012/02/16
Afaltzera gonbidatu naute

Azkenengo gaua da Bolzanon. Gaur kamara hartu eta argazki batzuk egin ditut goizean, arratsalderako hodeiak espero nituelako. Baina azkenean arratsaldea eguzkitsua izan da.

Ez dut txamarra erosi, ez baitzen txamarra, jaka baizik. Eta ez zegoen prest eurirako. Hemen ikusi dezakezue.

Ez dut gauza askorik egin. Italiako telefono zenbaki bat erosi dut (+393488008807). Gauean ikasle talde batekin afaldu dut. Taldea 12 pertsonek osatzen genuen: zazpi alemanak ziren, bi espainiarrak, bat estatubatuarra, eta bestea Letoniakoa. Eta ni. Alemana izan da gehien entzun dena. Batez ere Milano vs Arsenal partida komentatzen ari ziren kazetariengatik.

Egia esan, lauhilekoa amaitu da gehienentzat eta ikasle gutxi geratzen dira herrian. Afarian Bolzano Italiako tokirik garestiena dela esan didate; nik ez dut sinetsi.

Bihar 7ak aldean jaiki behar naiz trena hartzeko, eta Veneziara ordubietan iritsi beharko nintzateke.

2012/02/16
Bolzano

Bolzanora etorri naiz. Herri txiki bat da Italia iparraldean. Hala ere hizkuntza nagusiena alemana da. Aitzinean Austriak bereganatu zuen eta egun lan publikoetarako alemana ezinbestekoa da.

Hemengo dendan txikiak eta goxoak dira. Chamonixen antzera, denda gehienak karrerapean ezkutatuta daude eta galeria asko ere badaude. Timberland denda batera sartu naiz eta bihar agian txamarra bat erosiko dut. Harrodsen erositakoa ere ikusi dut, baina ez nire neurrikoa. Mendiko herri bat izan arren, denda gutxi daude mendiko arropa saltzen dutenak. Kontutan hartu behar da hemen ia ez duela elurrik egiten, eta tenperatura ere ez da Milanen bezain hotza. Kaleak harrizkoak dira, eta oso trafiko txikia dago.

Bolzanoko unibertsitatean bazkaldu dut, makarroi platerkada handi bat. Unibertsitatearen inguruan bizi da herria. Edozein hizkuntza ikasi daiteke unibertsitatean eta azterketa ere doakoa da. Bihar ere hemendik ibiliko naiz. Argazki kamera aterako dut baina euria egingo duela entzun dut.

Ez dakit zer afalduko dudan, baina jatetxe batzuk daude, edo merkatuan zerbait eros dezaket.

2012/02/14
Viale Certosa, Duomo, Scala eta Stazione Centrale

Mezu asko jaso nituen esanez ni galtzea ezinezkzoa zela. Horra azalpena: Autobusak ez ninduen nik espero nuen geltokira eraman, nik “scusa, stazione centrale di Milano” galdetu arren. Gaur 7etan jaiki naiz, Duomoa ikusteko asmoz, baina -12C egiten zituen eta apur bat atzeratu dut. Gauean hotz izan naiz. Haize beroa botatzeko makina ez da gelditu –ezta zarata ere–; Nire ustez leihoak ez zeuden oso ondo isolatuta. Gosaria txokolatezko croissant bat izan da, zerealak eta anana zukua. Gelara itzuli naizenean gelako leihoa irekita zegoen. Hori bai, pertsianak elektrikoak dira.

Viale Certosa 106 zenbakitik zuzen-zuzen jarraitu dut kalea Duomora iritsi arte. Vittore Emanuele II galeria zeharkatu dut Scala plazara ailegatuz. A. Manzoni kalea jarraitu dut, Repubblica plaza gurutzatu eta Milano Centralera iritsi naiz. Ez zen hain zaila.

1h 30′ inguru tardatu dut ibilbidea egiten, eta gauza batez ohartu naiz: Milan autoentzat eginda dagoen hiria da. Espaloiak askotan desagertu egiten dira; oinezkoen semaforoak hiru kolorekoak dira; batzuek ez dute pertsonarik marraztuta eta zaila da konturatzea ez direla autoentzat. Oinezkoentzat berde egon arren, autoak pasa daitezke, teorian oinezkoen txanda errespetatuz. Autoen semaforoak errepidea pasata daude, Ameriketako Estatu Batuetan bezala. Autoak zein motorrak espaloietan aparkatzen dituzte. Kale pare batean bizikletentzat errail bat sortu dute, baina laburregiak dira.

Milan izoztutako hiria da, denboran izoztutakoa. Eraikinak zaharrak dira eta ez dauden zainduta. Behekaldea beti ilunagoa da, trafikoaren erruz. Zarata ere izugarria da, Sempione parkean bakarrik desagertu da. Ez zegoen inor. Barrakak zeuden baina guztiak itxita. utzitako herri bat bezala.

Arkitekturari buruz, Oslo kutre bat iruditzen zait. Eguraldiak baldintzatutako arkitektura da, funtzionala, ia sobietarra. Kaleak oso zabalak dira. Moskuren antza hartzen diot bertan inoiz egon ez banaiz ere. Eraikuntza bakarrak erakarri du nire begirada: Viale Certosa 90. Ondoan 60. hamarkadako itxura zuen gasolindegi bat zegoen, pertsianak behean baina pare bat pertsona barruan. Gaur jende gehiago dago kalean.

Jendea ez da Julik esan bezala janzten; nahiko janzkera arrunta da. Ez dut luxuzko dendarik ikusi, eta autoak ere ez dira apartekoak (Londresen ez bezala). Zapata eta bota interesgarri batzuk ikusi ditut, Panama Jack edo Timberlandekoak izan litezkeenak. Norvegiako etxe horretako txamarra batzuk ere ikusi ditut, tartean nirea bezalako 3-4. Baina nirea ez da beraiena bezain fita. Australiako bota horiek nahiko arrakasta dute.

Nola konturatu naiz guzti horretaz? Geltokian bazkaltzea erabaki dut, banku batean eserita, eta jendea aztertzeko parada izan dut, badakizue zein motela naizen jaten. Sarri emakume baten ahotsa entzuten zen bozgoragailuetatik, meteorologia zela-eta tren batzuk atzeratuko zirela esanez; larunbatean elurra iragarri dutela gogoratu dut orduan. Beste batzuetan gizon baten hitz egiten zuen, beste zerbait errepikatzen zuen: “binario quindici“.

2012/02/13