Egilea: Xabi

Kinsale herrira joateko bi aukera daude: 226 autobusa, ordubete behar duena baina merkeena, edo 228 autobusa, ordu erdian zaramatzana baina 7 euro balio duena.

Pentsatu genuen 228an gutxiago zorabiatuko ginela, eta haren ordutegia begiratu genuen bart. Geltokira joan eta autobusik ez. 5, 10, 15… eta pantailan 226 bi minutu barru iritsiko zela geltokira. Erabaki azkar bat hartu behar genuen, baina, nolabait, 226 ere ez zen iristen.

Erabat larri geunden, ez genekien zer egin. Geraleku zuzena ote zen? 226a hartzea erabaki dugu, baina ez zen iristen.

Hara non gelditu den autobus txiki bat gure parean. Atea ireki eta izkina batean 228 zenbakia. Barrura sartu gara, baina txiripaz. Ez zegoen batere ondo seinalizaruta.

Ordu erdi geroago Kinsalera iritsi gara. Kostako herri turistiko bat da, Cobhen antzekoa. Herria sakabanatuta dago, eta guk eliza ikusi dugu, zeinak harrizko hilobiak dituen. Merkatua ere ezaguna da, bertan egin zen Lusitania ontziaren hondoraketaren epaiketa bat, oker ez banago.

Merkatutik gertu liburu denda txiki bat dago, gomendagarria da.

Berandu baino lehen, ibilbide txiki bat egin dugu, George gotorlekua. Ibilbidea ez da luzea, bizpahiru kilometro kzango ditu. Batzuetan errepide ondoan dabil, besteetan uraren alboan. Kontua da gotorlekura iritsi garenean, gaur itxita dagoela iragartzen zuen kartel bat ikusi dugula, gotorlekuan bertan.

Inguruko atrakzio turistikoa izanik, uste dut bazegoela herrian bertan abisua erakusteko aukera. Atsekabetuta itzuli gara bide beretik.

Itsasadarraren beste aldean badago antzeko bidea, beste gotorleku edo hondakintara daramana, baina gaurkoz nahikoa zela pentsatu dugu.

Supermerkatuan sandwich batzukmerosi eta non bazkaldu aztertzen ari ginela, euri zaparrada hasi da. Corkera bueltatzeko autobusa hartu dugu ozta-ozta (ordua baino 3 minutu lehenago atera da), eta azkenean Corkeko hotelean jan ditugu erositakoak.

Arratsaldean, tarteka euria ari zuela, English Market bisitatu dugu berriro, arropa denda bat, afaria erreserbati, altzari denda bat, txokolate beroa hartu, eta hotelera itzuli gara.

Corkeko jatetxe askotan arazoak izaten ari gara afaltzeko tokia izateko. Gaur Spitjack izeneko jatetxe batera joan gara, baina oso ezaguna omen da, gainezka zegoen, eta 20:15etan eman digute txanda.

Janaria ondo zegoen, baina ez zen hain berezia. Prezioak nahiko genukeen baino altuagoak.

Hotelean berriro, maleta egiteko ordua da, bihar Dublinera joango gara eta.

Euria. Euria eta haizea. Gosaldu dugu eta tren geltokira joan gara, euripean.

Cobh herrira iritsi gara. Corketik orduerdira dago, 6. geltokia da. Trenak puntuan ateratzen dira Cobh noranzkoarekin, eta t’erdietan bueltakoa.

Eguraldia zinez petrala izan da. Euritakoak erabili behar genituen, baina ezin, haizeak buelta ematen zielako. Ez genekien zer egin.

Titanic ontzia oroitzeko lorategira joan gara, herriraren amaieran. Lorategia diote, baina ez dago lore bakar bat ere; harriak baino ez.

Katedraletik itzuli gara, zeina jendez bete den igandeko eguerdia zelako. Eta handik bista panoramiko baten bila abiatu gara, herriari buruzko toki guztietan agertzen den irudiak guk geuk egiteko.

Antz denez, norbaitek etxebizitza eraiki du puntu horretan, eta harresi altuak bista estali du. Ziria sartu digutela sentitu dugu.

Coffee Cove lokalera joan gara orduan, gidetan go,endatuta datorrena. Scone opiltxoek egin dute ezagun eatery dekadente hau.

Sconeak gurina, marmelada eta kremarekin jaten dira, eta gozo badaude ere, niri ez zait beste munduko ezer iruditu. Ez dira Cobh edo Irlandako aparteko jakiak ere: Erresuma Batuan oso hedatuta daude.

Trena gutxigatik galdu dugu. Kosta aldeko ibilbidearen zatitxo bate egin dugu, eta berehala itzuli gara tren geltokira.

Arratsaldean, Corken, katedrala ikusi dugu kanpotik, eta alboan duen gotorlekua. Gotorlekua bisitatzea doan da, eta guk egin ez dugun arren, audiogida bat dagoela dirudi. 8 azalpen baino ez dira egongo. Orduerdian ikus daiteke, baina 16:45 da sartzeko azken ordua (17:00etan ixten dute).

Muinotik erdigunera jaitsi eta arropa eta souvenir dendak ikusi ditugu itxi dizkigutem arte.

Hotelean apur bat deskantsatu eta gero, afaltzera irten gara.

Oso egun nekagarria izan da euriaren erruz. Arratsaldean hobera egin duen arren, euriaren eta haizearen aurka aritzeak ahitu gaitu.

Ohetik idazten ari naiz, eta euria gelditu dela badirudi ere, haizea erruz ari da leihoaren kontra.

Atzokoa ikusita, eta gezurra bazirudien ere, gaur eguzkia izan dugu ia egun osoan. hotza ere bai.

Zer edo zer gosaldu ondoren, turismo bulegora joan gara, non langile italiar batek artatu gaituen, English Market delakoa bisitatu dugu (Inverness edo Oxfordekoaren antzekoa), eta autobus turistikoa hartu dugu, horrek denbora aurreztuko zigulakoan.

Egia esan Cork herri handi bat da, horregatik autobusak egiten duen ibilbidea oinez egiteko gomendatuko nuke nik.

Ibilbide osoak ordubete baino ez du irauten, eta azalpenak ingelesez baino ezin dira entzun. Irailean maiztasun urriagoa dute, eta posible da autobusa beteta badoa ezin igotzea, beste 45 minutu itxaron ea hurrengoan tokia dagoen.

Guk Grand Parade geralekuan hartu dugu, lehena. St Patrick kalean gora egin du, tren geltokira gerturatu, eta St Anne elizan geratu gara, Shandon auzoan.

Elizak dorre bat dauka, eta alde bakoitzean erloju bana. Londreseko Big Ben eraiki arte, horrelako munduko dorre altuena zen. Dorre gezurti ezizena dauka Corkekoak, lehen, haizearekin, orratzak mugitu eta erloju bakoitzak ordu desberdina erakusten zuelako.

Normalean kanpaiak jotzeko aukera dago, baina eraberritzeko lanetan dabiltzanez, jostailuzko kanpaiekin konformatu behar izan dugu.

Gora egin ahala eskailerak estutu egiten dira, eta azken zatiak ago iante samarrak dira. Goiko ikustokira iritsita, Cork ikus daiteke, baina ez da beste munduko ezer. Sarrerak 4 euro balio du.

Dorre honetatik gertu gurinaren museoa dago, lehen gurinaren merkatua egiten baizuten inguruan. Gomendagarria dela diote, baina guk ez dugu plazera izan. Autobusean sartu eta gartzelan jaitsi gara.

Ibilbidearen zati hori atzera begira egin dudanez, zorabiatu naiz.

Gartzelak azalpenak ditu 12 hizkuntzatan, baina sarrera ordaindu behar da eta guk ez genuen interesik. Emakume baten kasua kontatu du, emakume izateagatik bizitza barkatu ziotenarena; gartzelan nahiko tratu ona zuen, eta marrubiak krmarekin jaten omen zituen.

Goizeko English Marketen Irlandako marrubiak ikusi ditugu, izugarri harritu gaituena, eta istorio honek baieztatu du irla honetan marrubiak haztego klima dutela.

——-

Gartzelatik oinez jaitsi gara University Collegera. Oxford edo Cambridgeko kanpusen antzekoa (debalde txiza egin daiteke).

Bidean lorategi botaniko atsegin bat zeharkatu dugu.

Autobusa hartzen saiatu gara berriro, baina jaisteko geralekuek ez ei dute balio berriro igotzeko. Oinez bueltatu gara erdira.

Euria hasi duenez, Tescon janari apur bat erosi eta hoteleko gelan bazkaldu dugu.

Arratsaldean berriro igo gara autobus turistikora, eta ibilbide osoa egin dugu, mugitu gabe. Bost baino ez gindoazen autobusean, goizeko jendetzarekin alde handia zegoen.

Merkatal gune dekadente batean sartu gara, kaleren batean gora eta behera, eta hotelean trasteak utzi eta gero, afaltzeko toki baten bila joan gara.

Asmoa Il Padrino jatetxean afaltzea zen, ospe handikoa bera. Baina erreserbarik gabe, ezinezkoa. Azkenean Old Oak izeneko pub batera sartu gara eta fish and chips eta ahnburger bat jan dugu.

Niri pubak ez zaizkit gehiegi gustatzen afaltzeko, tokia ez delako jatetxe bat bezain erosoa (ez dago zerbitzaririk, askotan aulkiek ez dute atzeko alderik), eta zaratatsuak dira, lokal handietan barreiatuta dituzten telebisten eraginez (beti futbola).

Baina tira.

Palestinaren aldeko mezuak ugariak ziren, bai hormetan, baita bi pantaila txikitan ere. Eguerdian, manifestazio bat ikusi dugu, Palestinaren aldekoa baita ere. Bilbokoetan baino jende gehiago zegoela esango nuke. Gu baino sentsibilizatuago daudela dirudi, eta askoz honeto antolatuta.

2008ko abuztuan etorri ginen Irlandara elehn aldiz, eta asko gustatu zitzaigun. Halabaina, euri ugari bota zuen, eta ezin izan genuen nahi beste disfrutatu. Jasa hainbestekoa zen, uholdeak egon zirela herrialdean.

Madrildik irten ginen urte hartan. Zuek ez dakizue, orduan oraindik ez nuelako blog tonto hau elikatzen, baina hegazkinaren lehenengoetako jarlekuetan nindoan eta atearekin arazo bat zegoen: ez zegoen ixteko modurik.

Hegaldian zehar atea noiz eroriko zitzaigun baino ez nuen buruan.

Oraingoan Bilbotik atera gara, eta atea behar bezala itxi dute. Atzean utzi ditugu iraganeko beldurrak, Bilbo, eguzkia eta tenperatura epela. Laino artean sartu gara, era hala jarraituko duela dirudi Euskal Herrira itzuli arte.

——-

Corkeko aireportua txikia da, Loiukoa baino txikiagoa, maletak hartu eta autobus geltokira abiatu gara.

Bagenekien zein autobus behar genuen, 226 zenbakia zuena; tiketak nola eskuratu, ordea, ideiarik ez.

Autobusen geralekuan kartel handi bat dago. Bertan dio mugikorrean aplikazio bat instalatu eta horren bidez tiketak erosteko aukera dagoela. Arazoa da aplikazioa nominala dela, hots, bakoitzak berea erosi behar duela, eta nire bidaiakideek ez dakitela telefonoa erabiltzen.

Zeharo galduta ikusi gaituen emakume espainiar batek esan digu berak txartel bat duela, eta lehen makina bat zegoela autobus bidaiak erosteko.

Aireportura sartu naiz galdetzeko asmoz, eta han ikusi dut makina. Hiru tiket erosi eta berriro atera naiz, autobusa noiz iritsiko.

Teorian autobusa ordu erdiro igarotzen da. Guk 50 minutu eman ditugu, eta gidariari galdetu behar izan diogu, egiten ari zen ibilbidea ez zetorrelako bat autobusaren aurrealdean jartzen zuenarekin. Antza denez, ohikoak dira horrelako arazoak garraio publikoan. Pantaila ere ez zebilen, eta, beraz, ezin jakin zenbat geltoki gerarzen ziren. Dublinen bai, baina Corken ez dabil City,apper. Lastima.

Gidariari tiketak erakutsi eta begira geratu zaigu. Ea non erosi ditugun galdetu digu. Ikusten zituen lehen aldia zela zirudien. Ez dakigu behar baino gehiago ordaindu dugun, edo gutxiago, edota autobus konpainia horrenak ziren, baina sartzen utzi digu.

——-

Hotelera iritsi gara. Niri elbarrien gela suertatu zait. Itxuraz oso handia da, zabalera handia duelako, baina oso toki gutxi du ezer uzteko (ez du ez armairurik ez ezer, komunean nezeserrarentzako tokirik ere ez dago).

Lau korda gorri ditu sabaitik zintzilik. Espero dut nahi gabe baten bat ez aktibatzea, adibidez komunekoa, bonba delakoan.

Gauzak utzi eta berehala kalera atera gara, afaltzeko toki bila. Kale komertzial batean gora eta behera egin ondoren, gomendatutako jatetxe batean sartu gara, baina ordubete barrurako eman digute txanda.

Berriro kalera. Berriro euria.

Telefonoz deitu digute jakinarazteko mahaia libratundela, eta nahi genuenean joateko. Zerbitzari espainiar batek zerbitzatu gaitu. Jana gozo zegoen, baina jatetxe arrunt bat da, ez musika zuzenean duten pub irlandar horietakoa.

Bihar hemen bertan geraruko garela uste dut, Corken. Arropa dendak begiratu nahi ditugu, maletan tokirik izan ez arren, zerbait erosi beharko dugulako hemengo hotzari aurre egiteko: Gasteizko negu gordinenean bezala, lurruna ateratzen zaigu hitz egiterakoan.