Wirraleko penintsulan badago ibilbide zirkular bat. Ez dut ibilbide osoa ezagutzen eta uste dut ez dudala inolako interesik, baina badago erakartzen ninduen zati bat.

Urteak dira Leasoweko hondartzaren argazkia ikusi nuenetik Flickerren (ca 2006), baina ez zait ahaztu. Eta Seacombe-tik irten eta West Kirby-ra ailegatzen den ibilbidea bertatik igarotzen da.

Berandu hasi naiz, ez dudalako lortu prestatutako plana betetzea: ferrya hartu nahi nuen Liverpooletik Seacombe-ra, baina gehienek kontrako norabidea egiten dute goizean eta trena hartu dut azkenean.

Ibilbidea lau zati desberdinetan bana daiteke: ibaiadar ertzeko paseoa, lasaia eta atsegina; errepide ondoko paseoa, autoen zarata uneoro eta lurrean milaka maskor daudela; basamortuko paseoa, hondartzak gutxienez kilometro bateko zabalera duen zatia eta ura ikusten ez dena; eta hondartzako paseoa, bakoitzak ahal duen bezala egiten dena.

Lau zapore desberdin izan arren, badaude bi elementu paseo osoan zehar irauten dutenak: txakur kakak, eta haize jelatua. Sentsazio termikoa zeroz azpitik egon da denbora osoan eta bidetik ikusi ditut izoztutako putzuak.

Neka-neka eginda bukatu dut, arratsaldeko hirurak baino lehen iritsi nahi nuelako, hots, ilundu baino lehen, eta horretarako erritmo bizia behar nuen. Gainera, azkenengo kilometroak ez egitea erabaki dut, itsasberaren arabera egin daitezkelako bakarrik eta… paso egin dut. 18 Km nahikoak iruditu zaizkit.

Liverpoolera itzuli naiz trenez (bonoa amortizatu beharra dago), bokata bat jan, txokolate beroa edan, eta hotelera joan naiz afaldu baino lehen deskantsatzera. Trenean begiak ezin ireki nenbilen, geltokiz ez okertzeko beldurrez.

Bihar ere hemen ibiliko naiz eguerdira arte eta arratsaldean Bilbora itzuliko naiz.

Hamabietan etorri da Shaun gaur. Denbora gutxi ezer handirik egiteko baina ikusi ditugu oraindik bota gabeko portuko biltegi zaharrak. Berregiten ari dira, luxuzko etxebizitza saltzeko ondoren, ziurrenik.

Albert kaian bazkaldu dugu sandwich bana, eta bera etxera joan da ni itsas-museoa ikusten gelditu naizen bitartean.

Itsas-museo izena duen arren, oso enfokatuta dago gerra garaiko garraioari eta Lusitaniari: naziek 1915eko maiatzaren 7an hondoratu zuten itsasontzia.

Cunard eta White Star Line transatlantikoen enpresen egoitza hiri honetan zegoen, eta 1960. hamarkadara arte itsasontzia zen garraio sistema nagusiena.

Transatlantiko horietan lan egiten zuten Liverpooleko askok eta askok, eta horregatik Titanic ontziaren esposaketa bat ere badago ikusgai solairuetako batean, Titanic Belfasten eraiki bazuten ere, Liverpoolen erregistratuta zegoelako, Lusitania bezala.

Museoa ikusteko pare bat ordu behar dira gutxienez, eta hori Titanic-en eta esklabotzaren (Liverpool inperio britainiarraren portua zenean europako esklabuen hiru laurden hemen salerosten zela diote) esposaketak ikusi gabe.

Museoa ikusitzat eman dudanean, katedrala bisitatzera joan naiz. Ia 190 metro luze da eta horrek munduko katedralik luzeena egiten du. Munduko bost katedral handienen artean dago.

Horrela bukatu dut eguna eta hoteleko gelan apur bat deskantsatu eta gero, lasagna bat afaltzera joan naiz.

Gelako katilu eta kettlea baliatuz eta ondoko supermerkatuari esker, hoteleko gelan gosaldu dut. Mareak gora egin du eta ez dago hondartza luzearen arrastorik. Ostiralean ikusiko dut gertutik, baina espero dut haizea moteltzea, bestela desatsegina izango da oso.

Trena hartuta Liverpoolera itzuli naiz. Maleta utzi eta inguru komertzialera gerturatu naiz, bazkaltzeko Shaun etorri den arte. Etxe bila dabil eta horietako bat ikustera berarekin joan nahi nuen galdetu dit.

Wirraleko penintsulan dago, baina ez da New Brighton bezalako inguru polit bat: errepide nagusi baten zarata entzuten da eta ez oso urruti institutu bat dago. Arazo handiena, baina, zera da: tren geltokitik etxe horretara 5 kilometro daudela.

Paseoa atsegina izan da erabat ilun zegoen arren. Tudor estiloko etxe dotoreak ikusi ditugu bidean zehar, mendixkatxoa igarotzerakoan, horietako asko eta asko gabonetako argiekin apainduta.

Nekatu samar, hoteleko gelara itzuli gara supermerkatuan erositako produktu batzuekin eta bertan afaldu dugu. Nik porridge edo euskaraz olo-ahia. Biharkoa hobea izango da, ziur.

Bart ilunetan ikusi nuena, egun argiz berrikustea erabaki dut. Hitz egiteko modu bat da, noski, esaerak dioen bezala “abenduko eguna, argitu orduko iluna” bete delako.

Arratsaldeko ordubietan egin du eguzkiak laino artetik irteteko saiakera —lehena eta bakarra—. Orduan izan da ibaiadar ertzeko paseoa amaitutzat eman eta bazkaltzeko garaia zela erabaki dudanean.

Ez dut larregi luzatu eta, Napoliko zaleak areagotzen ari zirela ikusita, onena lehenbailehen hiritik irtetea zela pentsatu dut. Hotelean nituen trasteak jaso eta New Brightonera etorri naiz.

Oso inguru lasaia dirudi, udako turismoari zuzendutakoa. Ostiralean ere hona etorriko naiz eta Wirraleko penintsularen perimetroa oinez egingo dut, Seacombe-tik West Kirby-ra. Espero dut ostirala egun eguzkitsua izatea eta hondartza zabaleko harean ibili ahal izatea.

Pizza bat afaldu dut eta dagoeneko prest nago lotara joateko.