Denbora galdu gabe gosaldu eta autoan sartu gara, tour honetako hurrengo geldialdira lehenbailehen iristeko. 260 kilometro eskas egiteko lau ordu t’erdi behar dira kasurik onenean baina guk gehiago behar izan ditugu azkenean Torlara iritsteko. Bidea ez da itsusia izan, baina bai zorabiagarria.
Hoteleko gelako terrazan bazkaldu dugu eta bertan zain genituen gainontzeko lagunekin egin dugu bat. Herritik buelta bat eman ondoren, hoteleko jatetxean afaldu eta oheratu gara berandu gabe, goizean goiz jaiki beharko garelako bihar oraindik eguzkiak gogorregi jotzen ez duenean Gorizeko aterpetxera iritsi nahi badugu.
Zerrenda bat neukan nik Andorran erosi nahi nituenekin, baina oraingoan huts egin dit: kontsumoko elektronikaz jositako denda asko desagertu dira eta beraien ordez toki guztietan aurki daitezkeen negozioak daude ikusgai. Starbucks, Subway, Desigual…
Gelditzen diren denda apur horietan aukera gutxi dituzte, eta produktu jakin horren bila bazeunden, litekeena da interneten askoz merkeago topatu ahal izatea. Egun, ez du merezi Andorrara joatea kamara bat erosteko asmoa bazenuen.
Hala ere ezin izan dugu betiko geldiadi ekidin Viladomat kirol arropa denda ezagunean. Erosi, ordea, ez dugu egin.
Supermerkatuan jatekoa eta edatekoa erosi eta hoteleko gelan bazkaldu dugu, goiz samar, digestioa egin eta arratsaldeko lehen orduan Caldeara joan ahal izateko. Nahiko jende zegoen, baina suposatzen dut urtero daukagula sentsazio bera.
Euri zaparrada hasi da orduan eta kanpoko igertikoira joan gara, baina hasieran dibertigarria izan bada ere, arraroa ere bazen gorputza ur berotan izan eta buruan tanta hotz horiek sentitzea.
Hiru ordu bete gabe atera eta, jada goseak amorratzen, afaltzera joan gara. Bidaia honetako afaririk txarrena izan da niretzat: gelatutako hanburger bat. Bruselan jaten nuena berriro aurkituko banu…!
Minbizia eragozteko afal ondoren pare bat ordu itxaron behar direla oheratu baino lehen diotenez, kalean gora eta behera egin dugu, eta Andorrarako lehen bidaian aurkitu genuen tren denda ikusi dugu. Herriak zenbat aldatu den harritu gaitu, eta orain estetikoki behintzat atseginagoa bada ere, arrazoi gutxiago dago kilometro horiek guztiak egin eta Andorra la Vella bisitatzeko.
Aurrekoetan kosta aldera jo izan badugu, gaurkoan barrurantz joan gara. Banyolesen 1992ko Olinpiar Jokoen arraun lehiaketak ospatu ziren bertako lakuan. Guk lakuari bira eman diogu.
Zortzi kilometroko ibilbide lau eta erraz bat izan da, zorionez galtzeko aukera gutxi zituena lakuaren ertzetik doalako. Bero egin badu ere, itzalpean joan gara bidea zuhaitzek babesten dutelako, eta badago ere ur gardenetara sartzeko aukera mugatutako eremuetan. Uretara jauzi egin dutenen arabera, El Port de la Selvako itsasoan baino beroagoa zegoen ura.
Lakuaren erdian badaude kale batzuk, arraunean egiteko. 1992ko jokoez gain, 2004an ere ospatu zen laku honetan Munduko Arraun Lehiaketa.
Aurreko egunetan bezala, gutxi jan dugu. Ur ertzeko taberna batean eseri eta zer edo zer eskatu dugu sabela apur bat bete eta Andorrarako bideari ekiteko. Autoko GPSak 180 Km inguruko bidea proposatu digu, hiru bat ordu. Bidea, ordea, bihurgunez josita egon da eta amaiezina iruditu zaigu.
Ekaitza La Molinan
Kilometro luzez geu bakarrik gindoazen errepidean eta bide zuzena ote zen galdetu diogu gure buruari. Gainera, La Molinara iristen ari ginela, zerua erabat belztu eta izugarizko txingor ekaitza hasi da. Ez zegoen modurik egoera horretan gidatzeko eta galditu behar izan gra ekaitza apur bat baretu arte.
La Seu de Urgel-etik gora jarraitu dugu, oraindik euri artean. Aurreko aldietan ez bezala, muga zeharkatzea nehiko azkarra izan da. Hasierako gasolindegi eta supermerkatuak atzean utzi eta Andorra la Vellara iritsi gara azkenean. Ohiko hotela ez zenez, eta Meritxell hiribidea obretan zegoenez, kostata sartu gara hoteleko aparkaleku estuan.
Paseo bat eman, afaldu, eta oheratu gara, bidaia luzearen ondorioz lur jota.
Beroaren itzulerarekin (35°C) ahalik eta gutxien ibiltzeko aitzakiak bueltatu dira. Sant Pere de Rodes monasterioa bisitatzera joan gara hasieran baina astelehena izanda itxita zegoen.
Autoa aparkatzen den gunetik monasterioaren ateraino hamar minutu baino ez daude, baina azala babesteko eguzkitako krema eman dugu hala ere.
Aparkalekutik hain gertu egonda nahiko jende ikusi dugu gaurkoan, aurreko egunetako ibilbideetan ez bezala. Orain arte, egindako bideetan bizpahiru pertsonarekin baino ez dugu topo egin. Gaur, aldiz, bestelako kontua izan da, eta txirrindulariak ere iritsi dira monasterioa kokatuta dagoen muinoraino.
Eguzkia dela-eta baztertu ditugu Sant Pere de Rodes en proposatzen ziren paseoak, eta El Port de la Selvara abiatu gara, zer eta hondartzara!
Aldez aurretik Figuereseko kanpoaldeko decathlon batean erositako bainujantzia jarri eta uretan sartu gara, nire estreinako aldia 2006tik. Hotz samar zegoen nire gustorako baina gorputza apur bat freskotzeko balio izan du.
Handik gutxira taberna batean sartu gara zer edo zer jateko, aparteko ezer ez. Buelta txiki bat eman eta gero, autoa hartu eta Figueresera itzuli gara.
Batzuk Dalíren museoa ikustera joan dira. Ni, ordea, gelan gelditu naiz, erredurak sendatu nahian.
Atzo Gironan ikusitako tximistak ez ziren Figueresera iritsi, baina eguna lainotuta ikusteak ibilaldi bat egiteko adorea eman digu. Peraladara joan gara horretarako.
Autoa kanpoaldeko aparkalekuan utzi eta erreka gurutzatu dugu nekazal bideetatik zihoan 13,5 bat kilometroko ibilbidea egiteko. Arto eta banbu artean joan gara, noizean behin sentitzen genituen euri tantei kasurik egin gabe.
Bereziki astunak izan dira gaurko euliak eta esango nuke aurreko egunetan eulirik egon ez bada beroa handiegia zelako izan dela. Lainoak eta [hegoaldeko] haizeak jasangarriago egin dute eguna, baita euliak beren lozorrotik irten eta gizakiak izorratzeko ere. Ziztadaren bat ere sufritu dugu.
Bidean hildako sugegorriren bat ikusi dugu baina aparteko arazorik ez. Mendixkatik jaitsi garen arte.
Seinale edo markak desagertu dira eta inprimatuta generaman mapan ezin aurkitu geure burua (mapatik kanpo geunden). Berriz ere galdu gara.
Lainoak desegin eta eguzkia atera da, beti bezain indartsu, gure azal zurbilak berriro ere erre nahian. Ezustekorik ez; lortu du.
Programatutakoa baino bi ordu gehiago behar izan ditugu ibilbide erraz eta laua amaitu eta Peraladara itzultzeko, azkenean, amore emanda, errepidetik. Aurreko egunetan baino hobetu sentitu banaiz ere, erdiragarria da bide zuzen edo egokia inoiz ez aurkitu ahal izatea, eta arriskutsua ere izan daiteke bero itogarri honetan.
Ramblatik haratago dagoen jatetxe batean afaldu dugu eta nire susmoa da euskal jatetxearen kate berekoa dela, menu oso antzekoa daukatelako biek. Bietan ondo jan dugu.
