Hitzak

Kategoria: Pirinioak (2018)

  • Pirinioak 2018: uztailak 23

    Beroaren itzulerarekin (35°C) ahalik eta gutxien ibiltzeko aitzakiak bueltatu dira. Sant Pere de Rodes monasterioa bisitatzera joan gara hasieran baina astelehena izanda itxita zegoen.

    Autoa aparkatzen den gunetik monasterioaren ateraino hamar minutu baino ez daude, baina azala babesteko eguzkitako krema eman dugu hala ere.

    Aparkalekutik hain gertu egonda nahiko jende ikusi dugu gaurkoan, aurreko egunetako ibilbideetan ez bezala. Orain arte, egindako bideetan bizpahiru pertsonarekin baino ez dugu topo egin. Gaur, aldiz, bestelako kontua izan da, eta txirrindulariak ere iritsi dira monasterioa kokatuta dagoen muinoraino.

    Eguzkia dela-eta baztertu ditugu Sant Pere de Rodes en proposatzen ziren paseoak, eta El Port de la Selvara abiatu gara, zer eta hondartzara!

    Aldez aurretik Figuereseko kanpoaldeko decathlon batean erositako bainujantzia jarri eta uretan sartu gara, nire estreinako aldia 2006tik. Hotz samar zegoen nire gustorako baina gorputza apur bat freskotzeko balio izan du.

    Handik gutxira taberna batean sartu gara zer edo zer jateko, aparteko ezer ez. Buelta txiki bat eman eta gero, autoa hartu eta Figueresera itzuli gara.

    Batzuk Dalíren museoa ikustera joan dira. Ni, ordea, gelan gelditu naiz, erredurak sendatu nahian.

  • Pirinioak 2018: uztailak 22

    Atzo Gironan ikusitako tximistak ez ziren Figueresera iritsi, baina eguna lainotuta ikusteak ibilaldi bat egiteko adorea eman digu. Peraladara joan gara horretarako.

    Autoa kanpoaldeko aparkalekuan utzi eta erreka gurutzatu dugu nekazal bideetatik zihoan 13,5 bat kilometroko ibilbidea egiteko. Arto eta banbu artean joan gara, noizean behin sentitzen genituen euri tantei kasurik egin gabe.

    Bereziki astunak izan dira gaurko euliak eta esango nuke aurreko egunetan eulirik egon ez bada beroa handiegia zelako izan dela. Lainoak eta [hegoaldeko] haizeak jasangarriago egin dute eguna, baita euliak beren lozorrotik irten eta gizakiak izorratzeko ere. Ziztadaren bat ere sufritu dugu.

    Bidean hildako sugegorriren bat ikusi dugu baina aparteko arazorik ez. Mendixkatik jaitsi garen arte.

    Seinale edo markak desagertu dira eta inprimatuta generaman mapan ezin aurkitu geure burua (mapatik kanpo geunden). Berriz ere galdu gara.

    Lainoak desegin eta eguzkia atera da, beti bezain indartsu, gure azal zurbilak berriro ere erre nahian. Ezustekorik ez; lortu du.

    Programatutakoa baino bi ordu gehiago behar izan ditugu ibilbide erraz eta laua amaitu eta Peraladara itzultzeko, azkenean, amore emanda, errepidetik. Aurreko egunetan baino hobetu sentitu banaiz ere, erdiragarria da bide zuzen edo egokia inoiz ez aurkitu ahal izatea, eta arriskutsua ere izan daiteke bero itogarri honetan.

    Ramblatik haratago dagoen jatetxe batean afaldu dugu eta nire susmoa da euskal jatetxearen kate berekoa dela, menu oso antzekoa daukatelako biek. Bietan ondo jan dugu.

  • Pirinioak 2018: uztailak 21

    Amore eman dugu. Giroa apur bat freskotuko zela entzun arren gure hasierako asmoak aldatu eta gaur ez gara mendira joan, badaezpada.

    Trena hartu eta Girona bisitatzea erabaki dugu. Bidaiak 40 minutu inguru irauten du eta nahiko erosoa da, ez doalako jende larregirik. Gainera, Figuereseko tren geltokiko langileak atseginak dira.

    Gironara iritsi bezain laster turismo bulegora abiatu gara. Mapa bat eman digute toki turistikoenekin eta horiek bisitatzeari ekin diogu (kanpotik bakarrik). Niri nahiko gustatu zait.

    Campusetik gertu bazkaldu eta arratsaldean El Corte Ingelesera joan gara, hiriaren beste puntan zegoena. Espero baino askoz txikiagoa zen eta ez dugu behar genuena aurkitu.

    Trenari geltokian itxaron, Figueresera itzuli, eta Bilbotik zetozen gure beste bi kideekin egin dugu bat hotelean. Afaldu ondoren herria erakutsi diegu eta lotara joan gara.

    Bihar berriro jantziko ditugu mendiko botak eta eguraldia bortitzegia ez bada kilometroren bat egingo dugu Alta Ampurdaren inguru hauetan.

  • Pirinioak 2018: uztailak 20

    Autoa Figueresen utzi dugu gaurkoan eta trena hartu dugu Llançąra joateko. Atzokoan bezala gaur bero izugarria egin du, hogeitamar gradu baino gehiago.

    Tren geltokia utzi eta herriaren hiru turismo bulegoetako batetik irteten den ibilbide zirkularrari ekin diogu, ondo ez bagenekien ere zehazki nondik zen, ez baitago erabat egoki seinalizatuta.

    Lehenengo ordua gora eta gora ibiltzen eman dugu, sastraka eta kakti artean. Bi seinale ikusi ditugu, bakoitzak iraupen desberdin bat iragartzen, beraz, ez genekien zenbat ibili beharko ginen.

    Baina azkenean iritsi gara mendi-lepoa, eta jaisten hasi gara. La Vall de Santa Creu izeneko herri batean geldialdia egin dugu zer edo zer edateko eta ibiltzen jarraitu dugu itsasora iritsi arte.

    Ura urdin-urdina da eta ez dago nik espero beste jende. Atsegina da kostatik ibiltzea eta noizean behin itsasotik datorren haizea sentitzea. Kroaziako ibilbide hura gogorarazi dit, bertan egon zinetenok ziur badakizuela zertaz ari naizen.

    Kostako zatia hiru ordukoa omen zen eta laua izan arren niri oso gogorra iruditu zait. Ez da inolako sekretua beroa jasangaitza egiten zaidala eta egunotan izerdia orain arte irten gabe zegoen tokietatik ere irteten zait. Sabel ingurua blai eginda daramat eta bekokiko izerdia begietan sartzen zait.

    Kostata, tren geltokira iritsi eta Figueresera itzuli gara. Hotelean dutxatu eta atseden hartu, afaldu, eta erdira joan gara izozki baten bila.

    Sardanak dantzatzen ari ziren baina gehien harritu gaituena plazako horman gora eta behera zebiltzan muskerrak izan dira.

  • Pirinioak 2018: uztailak 19

    Autoa Cadaqués-eko aparkalekuan utzita Cap de Creuserako bideari ekin diogu. Berandu ez bazen ere gogor berotzen zuen eguzkiak eta herri turistikoaren hondartzak goiz bete dira jendez.

    Guk ordea, kontrako ibilbidea egin dugu: herritik kanporuntz joan gara, Dalíren etxetik pasatuz, amaierako itsasargiaren bila.

    Bidearen ohar guztiak inprimatuta, eskuan eramateagatik, eta hamaika aldiz irakurri izanagatik, galdu egin gara bidegurutze batean eta pare bat ordutan egiteko asmoa genuen 7,5 kilometroko ibilbidea luzatuz joan da. Beroak (33 graduren bueltan) ez du lagundu eta jota iritsi gara amaierara.

    Bazkaria bi Coca-Cola izan dira taberna barrukaldean, haizemailearen azpiko mahaian.

    Errepidetik itzultzea erabaki dugu orduan, oinezko ibilbideak zeharkatzen dituen hamaika kaletako batean bainu bat hartzeari uko eginez.

    Buelta ez da hain luzea izan, denbora gutxiago behar izan dugu eta autoa hartu baino lehen beste Coca-Cola bat edan dugu.

    Figueres en berriro, dutxa hartu, deskantsatu eta afaltzeko toki baten bila joan gara. Baita aurkitu ere! Atzoko egunaren ondoren nik behintzat horrelako zerbait behar nuen, bidaia gogor samarra egin baizitzaidan.

    700 Km inguru, zazpi bat ordu errepidean, gpsari so, eta bazkaltzeko onik egin ez zidan pizza bat janda. Hotelera iristerakoan deskantsatzen saiatu banintzen ere, bazkariko pizzak hor zirauen eta ezer ez afaldu gabe oheratu nintzen, gaixo.