Hitzak

Kategoria: bidaiak

  • Bristol: bigarren eguna

    2024ko ekainaren 12a
    Erromatar garaietako bainuak (aire zabaleko igeritokia ikusten da), zutabe eta eskultura klasikoekin. Bisitariak ere ikusten dira bai beheko zein goiko solairuan.
    Bath

    Bath herrira joan ginen, trenez. Tren zerbitzu ugari dago, eta bizkorrena aukeratuz gero, hiru geraleku baino ez daude Bristol eta Bathen artean.

    Lehenik eta behin, erromatar garaiko termak eta bere inguruan sortutako museoa bisitatu genituen. Lehenengo orduan joan arren, jendez gainezka zegoen. Bisitari-talde asko zegoen, eta apur bat desatsegina zen: ikasle britainiarrak, turista asiarrak…

    Antzinako txanponak erakusketa batean. Errege edo agintari baten erretratuak dituzte.
    Igeritokian topatutako txanponak

    Kaleren bat edo beste ikusi ondoren autobus turistikoan eseri ginen; sekulako adar jotzea izan zen: denbora gehiago ematen zuen geldirik martxan baino. Kanal bazterretik ere ibili ginen, eta Pret batean bazkaldu genuen.

    Ibaiaren ondoan eraikin zahar eta ikusgarria, eta arkupedun zubia. Ontzi bat ere ikusgai ibaiaren ertzean. Zeruan laino batzuk ageri dira, baina ostarteak ere bai.
    Bath

    Ez zuen batere berorik egiten; euririk ere ez, zorionez.

    Bristoelra itzuli eta pub irlandar batean afaldu genuen. Kirola ikusteko pantaila handiak zituen.

    Lehenago esan bezala, Bristol ikasle-hiria da; agian ekaina izateagatik (eskolak amaituta), ez zen jende askorik ikusten.

  • Bristol: lehenengo eguna

    2024ko ekainaren 11
    Pilatutako autoak kale batean, arratsaldean, zubi batetik ikusita. Aldamenetan zuhaitz batzuk daude, eta zerua guztiz lainotuta dago, euria egitera balihoa bezala.
    Old Market biribilgunearen ingurua, arratsaldeko puntako orduan.

    Arratsaldean iritsi ginen Ingalaterra hegoaldeko hirira. Aireportua txikia da, eta kanpoaldean Bristolgo Temple Meads tren-geltokira doan autobusa hartu daiteke. Gure hotela ez zegoen tren geltokitik oso urruti, eta bien artean supermerkatu txiki bat zegoen izugarri eskertzen genuena.

    Hasieran arazoren bat izan genuen erreserbarekin, ez baizen agertzen hoteleko erreserba-sisteman. Baina arazoa konpondu eta gero, trasteak logelan utzi eta turismo bulegoaren bila abiatu ginen.

    Tren-geltokiaren eta hotelaren artean ez zegoen trafikorik, baina erdigunera joateko errepide nagusi bat igaro behar genuen.

    Bagenekien gutxi gorabehera turismo bulegoa non egon beharko litzatekeen, baina ez zegoen topatzeko modurik; antza denez, Bristolek ez du turismo bulegorik. Unibertsitateari esker ikasle ugari dituen hiria da, baina atzerriko turismoak ez du garrantzi handirik.

    Saltokigune dekadente batean gora eta behera ibili ginen, gero dendez jositako kaleetan, baina ia guztia itxita zegoen. Uste dut inpresio honek nire bidaia-lagunen iritzian hasiera-hasieratik izan zuela eragina — ez zuten hiria gogoko.

    Kaia, aurrealde gorria duen biltokia (egun museoa dena), lau garabi gris, eta bi atoiontzi zahar uretan. Zerua lainotuta dago.
    M shed museoa
    Karabela itsasontzi zahar baten erreprodukzioa, itsasadarrean. Atzealdean eraikin moderno batzuek daude, adreiluzkoak batzuk, egurrezkoak besteak, ez oso altuak. Zerua lainotuta dago.
    Matthew karabela

    Kai aldera jo genuen, eta afaltzeko italiar jatetxe bat aukeratu genuen, zerbitzariak behin eta berriro ea guztia ondo dagoen galdetzen duen horietakoa. Gau hartan Hizkuntza Eskolako emaitzak argitaratu ziren, eta batzuen gaua besteena baino gozoagoa izan zen.

  • Liverpool: ostirala

    Wirraleko penintsulan badago ibilbide zirkular bat. Ez dut ibilbide osoa ezagutzen eta uste dut ez dudala inolako interesik, baina badago erakartzen ninduen zati bat.

    Urteak dira Leasoweko hondartzaren argazkia ikusi nuenetik Flickerren (ca 2006), baina ez zait ahaztu. Eta Seacombe-tik irten eta West Kirby-ra ailegatzen den ibilbidea bertatik igarotzen da.

    Berandu hasi naiz, ez dudalako lortu prestatutako plana betetzea: ferrya hartu nahi nuen Liverpooletik Seacombe-ra, baina gehienek kontrako norabidea egiten dute goizean eta trena hartu dut azkenean.

    Ibilbidea lau zati desberdinetan bana daiteke: ibaiadar ertzeko paseoa, lasaia eta atsegina; errepide ondoko paseoa, autoen zarata uneoro eta lurrean milaka maskor daudela; basamortuko paseoa, hondartzak gutxienez kilometro bateko zabalera duen zatia eta ura ikusten ez dena; eta hondartzako paseoa, bakoitzak ahal duen bezala egiten dena.

    Lau zapore desberdin izan arren, badaude bi elementu paseo osoan zehar irauten dutenak: txakur kakak, eta haize jelatua. Sentsazio termikoa zeroz azpitik egon da denbora osoan eta bidetik ikusi ditut izoztutako putzuak.

    Neka-neka eginda bukatu dut, arratsaldeko hirurak baino lehen iritsi nahi nuelako, hots, ilundu baino lehen, eta horretarako erritmo bizia behar nuen. Gainera, azkenengo kilometroak ez egitea erabaki dut, itsasberaren arabera egin daitezkelako bakarrik eta… paso egin dut. 18 Km nahikoak iruditu zaizkit.

    Liverpoolera itzuli naiz trenez (bonoa amortizatu beharra dago), bokata bat jan, txokolate beroa edan, eta hotelera joan naiz afaldu baino lehen deskantsatzera. Trenean begiak ezin ireki nenbilen, geltokiz ez okertzeko beldurrez.

    Bihar ere hemen ibiliko naiz eguerdira arte eta arratsaldean Bilbora itzuliko naiz.

  • Liverpool: osteguna

    Hamabietan etorri da Shaun gaur. Denbora gutxi ezer handirik egiteko baina ikusi ditugu oraindik bota gabeko portuko biltegi zaharrak. Berregiten ari dira, luxuzko etxebizitza saltzeko ondoren, ziurrenik.

    Albert kaian bazkaldu dugu sandwich bana, eta bera etxera joan da ni itsas-museoa ikusten gelditu naizen bitartean.

    Itsas-museo izena duen arren, oso enfokatuta dago gerra garaiko garraioari eta Lusitaniari: naziek 1915eko maiatzaren 7an hondoratu zuten itsasontzia.

    Cunard eta White Star Line transatlantikoen enpresen egoitza hiri honetan zegoen, eta 1960. hamarkadara arte itsasontzia zen garraio sistema nagusiena.

    Transatlantiko horietan lan egiten zuten Liverpooleko askok eta askok, eta horregatik Titanic ontziaren esposaketa bat ere badago ikusgai solairuetako batean, Titanic Belfasten eraiki bazuten ere, Liverpoolen erregistratuta zegoelako, Lusitania bezala.

    Museoa ikusteko pare bat ordu behar dira gutxienez, eta hori Titanic-en eta esklabotzaren (Liverpool inperio britainiarraren portua zenean europako esklabuen hiru laurden hemen salerosten zela diote) esposaketak ikusi gabe.

    Museoa ikusitzat eman dudanean, katedrala bisitatzera joan naiz. Ia 190 metro luze da eta horrek munduko katedralik luzeena egiten du. Munduko bost katedral handienen artean dago.

    Horrela bukatu dut eguna eta hoteleko gelan apur bat deskantsatu eta gero, lasagna bat afaltzera joan naiz.

  • Liverpool: asteazkena

    Gelako katilu eta kettlea baliatuz eta ondoko supermerkatuari esker, hoteleko gelan gosaldu dut. Mareak gora egin du eta ez dago hondartza luzearen arrastorik. Ostiralean ikusiko dut gertutik, baina espero dut haizea moteltzea, bestela desatsegina izango da oso.

    Trena hartuta Liverpoolera itzuli naiz. Maleta utzi eta inguru komertzialera gerturatu naiz, bazkaltzeko Shaun etorri den arte. Etxe bila dabil eta horietako bat ikustera berarekin joan nahi nuen galdetu dit.

    Wirraleko penintsulan dago, baina ez da New Brighton bezalako inguru polit bat: errepide nagusi baten zarata entzuten da eta ez oso urruti institutu bat dago. Arazo handiena, baina, zera da: tren geltokitik etxe horretara 5 kilometro daudela.

    Paseoa atsegina izan da erabat ilun zegoen arren. Tudor estiloko etxe dotoreak ikusi ditugu bidean zehar, mendixkatxoa igarotzerakoan, horietako asko eta asko gabonetako argiekin apainduta.

    Nekatu samar, hoteleko gelara itzuli gara supermerkatuan erositako produktu batzuekin eta bertan afaldu dugu. Nik porridge edo euskaraz olo-ahia. Biharkoa hobea izango da, ziur.